Nowa edukacja polityczna sięga dna absurdu, a tymczasem Finowie tworzą szkołę marzeń.

Klasyk powiedział, że czasami trzeba wiedzieć o czym się nie mówi, bo jest to dużo ważniejsze niż gadanie o bzdetach. Powołanie się na klasyka w tym przypadku ma bardzo głęboki sens. W kraju nad Wisłą są zakusy, żeby wrócić poprzez strukturę kształcenia do dwudziestego, jakże wspaniałego, wieku. Czas leci i nie trudno wywnioskować, że stara struktura przyniesie wstecznictwo w edukacji, a ponieważ młodzi ludzie mają zbyt wiele energii, żeby ulec tandecie sami określą swoje programy edukacyjne. Bójmy się! Wyobraźnia młodych jest nieograniczona i bardzo okrutna. Być może przez jakiś czas będą pozwalać się prowadzić jak stado baranów, o co niewątpliwie chodzi twórcom reformy, ale po jakimś czasie odpalą i pytanie o przyszłość kraju stanie się bezpodstawne, przestaniemy istnieć. 

Bez cienia wątpliwości możemy uznać, że działania obecnego ministra edukacji są infantylne. Wszystko wskazuje na to, że minister przeczytała z zachwytem Chłopów Reymonta i olśniona postacią Kuby Sochy  postanowiła stworzyć szkołę tylko dla podobnych Kubie. A o Kubie, jak to o Kubie: cała wieś: i parobki, i gospodarze, i wszystkie, to ino go kulasem przezywali, a niezgułą, a darmozjadem, a nikto dobrego słowa nigdy nie dał, nikto nie pożałował - chyba ino te koniska abo i te pieski... a przecież rodowy był... gospodarski syn... nie znajda żaden... nie obieżyświat, a chrześcijan prawy, katolik…

Otóż to! Klucz do olśnienia urzędniczki utkwił w ostatnich słowach cytatu. I tak oto urzędniczka zdecydowała, że po kilku przeróbkach, a jakże, mamy - człowieka symbolizującego współczesność, który to wyraża jedyne i słuszne prawdy o narodzie, a mianowicie.  1. Każdy młody Polak musi wiedzieć, że dobre to jest tylko to co polskie. 2. Prawda obiektywna nie ma żadnego znaczenia, bo to prawda narodu jest najważniejsza. 3. Historia jest zjawiskiem z gruntu polskim i bohaterskim, żadnej innej historii nie ma. 4. Gospodarka musi opierać się na polskiej myśli, nawet kiedy ta myśl oparta jest o średniowieczne wzorce. 5. Każdy musi być przygotowany do obrony kraju, bo kraj wymaga ofiar. 6. Każdemu Polakowi należy się takie rozmycie znaczeń patriotyzmu i nacjonalizmu, żeby mógł w imię Polski bić po mordach tych co nie są po myśli partii.

A tymczasem w kraju, o którym niewiele wiemy, oprócz tego, że gracz z tego kraju, o trudnym nazwisku Kasper Hämäläinen gra w Legii, dzieją się wspaniałe rzeczy związane z edukacją. Od tej jesieni został wprowadzony nowy program edukacyjny, którego nie trzeba komentować, a wystarczy spojrzeć na siedem obszarów kompetencji ucznia. 1. Myślenie i nauka uczenia się. 2. Umiejętność czytania, pisania, komunikowania się i wyrażania.3. Organizacja życia codziennego, troska o siebie i innych. 4. Wielojęzyczność. 5. Umiejętności w posługiwaniu się nowym techonologiami. 6. Przedsiębiorczość i umiejętności życiowe (społeczne). 7. Udział i budowanie zharmonizowanej przyszłości. 

Jeszcze raz można zacytować klasyka, który mówi, że należy żyć na miarę czasów, w których się żyje, bo życie przeszłością to nekrofilia, a życie odległą przyszłością to fantastyka. Finowie już teraz są przykładem, z którego czerpią wszystkie wrażliwe na młodego człowieka instytucje świata! Ups, zapomniałem, przecież to nie jest żaden argument, bo świat to nie jest Polska.

To, że dzieci tracą w szkole czas, to, że wyrastają na nieuków, czy to dalej nikogo nie interesuje oprócz garstki rodziców? Czy nadal spory o bzdety i polityczne wpływy będą ważniejsze od przyszłości naszych dzieci? Czy nadal tępe dzidy będą miały wpływ na losy tego kraju?

Zacofańcy polityczni

Kluczowe pytanie dla zrozumienia rzeczywistości politycznej i medialnej brzmi: kto ma rację? Ten kto ma rację jest rozumiany przez większość i wybierany do rządzenia państwem. Innymi słowy racja zawsze leży po stronie rządzącego, bo rządzący posiadają większość, która została przekonana do racji rządzonego. Jeszcze raz: Racja polityczna jest kluczem do zrozumienia tego, co się dzieje, bo to dzieje się naprawdę.

Tak rozumiana racja nie jest kategorią ontologiczną (racja w rozumieniu Leibniza to inna racja) i wskazuje na daleko posunięty relatywizm w postrzeganiu rzeczywistości. Punkt widzenia, a w tym przypadku punkt, w którym mamy rację, zależy od punktu siedzenia. Spójrzmy na przykład. Pięciu ślepców dotykało różne części ciała słonia i każdy miał inne wrażenia, co za tym idzie inną rzeczywistość. Jeden czuł wielką ścianę błota, drugi dwie ostre włócznie, trzeci wielki, gruby, ciężki sznur, czwarty szorstkiego węża zwisającego z gałęzi, a piąty był przekonany, że dotyka drzewa. Każdy z nich miał do czynienia ze słoniem, niestety żaden z nich nie miał możliwości obejrzenia zwierzęcia z dystansu i doświadczenia prawdy. Ślepcy, dopóki nie przestaną się kłócić, nie będą w stanie poznać choć namiastki rzeczywistego stanu rzeczy. Każdy z nich ma rację. Rządzi pewnie ten, który ma największego kija albo najmocniejszy głos. 

W grze politycznej mamy do czynienia ze ślepcami, którzy każdy na swoją modlę powtarzają swoje racje, które biorą się z fragmentarycznego oglądu świata. Jednak w grze politycznej chodzi o coś więcej, o przekonanie większości do swojej wizji świata. Należy koniecznie wziąć pod uwagę kondycję mentalną narodu i nie popaść w pułapkę uproszczenia sprawy do powiedzenia, że ludzie potrzebują świętego spokoju i odkręcić ciepłą wodę. Odpowiedni wniosek, jak się wydaje, wyciągnęła ekipa obecnie rządząca i przy pomocy, a to zupełny przypadek - etnografa z Koziej Wólki (bez obrazy miejscowości, raczej chodzi o obrazę tej osoby…) dotarła do archetypów dziewiętnastowiecznej wsiowatości w umysłach mieszkańców krainy nadwiślańskiej. Gigantyczną rolę odegrał również mesjasz narodu ksiądz ojciec dyrektor (który zwyczajem meksykańskim powinien mieć przynajmniej osiem imion), który utrwala nigdy niewystępujący model życia z przeszłości. Racją zajęli się ludzie, którym nie zależy na prawdzie, ale na władzy. Niestety jest to część gry politycznej.

Historia uczy nas, a przynajmniej tych, którzy uważają, że historia nie została zmyślona przez Tuska i mają jako tako trzeźwe umysły, że igraszki z racją nie zawsze prowadzą do happy endu. W styczniu 1945 roku w Niemczech miała miejsce premiera filmu Veita Harlana pod tytułem Kolberg. Celem tego filmu było podniesienie morale zdruzgotanej porażkami armii niemieckiej, a przy okazji całego społeczeństwa niemieckiego. Fabuła filmu była oparta na fakcie historycznym, który został zupełnie zmanipulowany. Obrona twierdzy Kołobrzeg przed wojskami Napoleona w 1807 roku nie miała charakteru wielkiego wydarzenia historycznego, stanowiła malutki epizodzik. W filmie bohaterowie zioną wielkim patriotyzmem i wolą walki. To był najdroższy film w dziejach III Rzeszy. Film, który miał zmienić losy świata. Film, który miał przekonać Niemców, że naród wybrany jest w stanie obronić się przed całym światem. Niemcy nie zdążyli uwierzyć w aż tak wydmuchaną bzdurę, niestety we wcześniejsze bzdury wierzyli bezgranicznie. Przekonanie, że ludzie uwierzą we wszystko co im się powie jest ryzykowne, ale w czasami się NIE sprawdza.

Okazuje się, że w grze politycznej przywiązanie do przeszłości jest wielkim, a nawet gigantycznym narzędziem do manipulacji masami. Ten kto potrafi powiedzieć innym, że to co jest teraz - jest złe i przyszłość będzie zła, a tylko przeszłość była dobra, bo trzeba mieć szacunek do ojców i matek, ten jest cynikiem (we współczesnym tego słowa znaczeniu) i ten czasami wygrywa. Zaprzeczyć rzeczywistości i zdefiniować ją od początku - oto sposób na sukces polityczny. To się udało na chwilę, a za chwilę to najprawdopodobniej runie, bo to kolos na glinianych nogach. Tak! Obrzydliwie greckie porównanie z obecną sytuacją oddaje stan rzeczy - partia rządząca to kolos na glinianych nogach. Przyzwyczajeni do filmów o godzilli mędrkowie widzą to co widzą i nie potrafią dojrzeć nawet nieodległej przyszłości. Z punktu widzenia, który znajduje się poza tym układem sprawa jest jasna - zacofańcy polityczni rządzą krajem. 

Od 1989 roku kraj nad Wisłą rozwijał się w błyskawicznym tempie. Porównanie do krajów, które startowały w tym samym czasie z tego samego miejsca ilustruje olbrzymi postęp jaki się tu dokonał. A jednak trzeba za to zapłacić. Około pięciu milinów ludzi nie nadążyło i teraz oni decydują. Nie podoba im się rozwój, nie podobają im się nowe technologie, nie podobają im sie rządy rozumu. Wyznaczają nowy kierunek - stagnacja umysłowa, bo przecież nie mają siły iść dalej, wracają chętnie do dziewiętnastowiecznych zabobonów traktują świat jako nieustanną herezję i marzą o rządach romantycznych, żeby tylko nie szkiełkiem i okiem…

Czy trzeba ich rozumieć? Czy tylko wysłuchiwać inwektyw z ich strony? Czy może poprawnie zignorować? Czy po prostu przypomnieć im miejsce w szeregu? Co można zrobić?